U periodu od 15. do 18.09.2024. godine na lokalitetu Vlašića, održane su edukativne radionice u okviru projekta “Presto”. Priliku da učestvuju na ovakvom događaju imali su i današnji srednjoškolci, a nekadašnji osnovci Osnovne škole “Drinić”.

Na pomenutom kampu projekta “Presto” učešće su uzeli srednjoškolci naše opštine: Teodora Prošić, Lana Lukić, Jana Kovačević, Jovana Banjac, Bojan Morača i Srđan Vranješ, zajedno sa kordinatoricom Milijanom Romić Gajić.

Prvi dan završnog kampa u okviru projekta “PRESTO” započeo je dolaskom i registracijom učesnika. Ova faza omogućila je učesnicima da se okupe i pripreme za nadolazeće aktivnosti. Nakon registracije, organizatori su sumirali dosadašnje aktivnosti projekta, pružajući osvrt na postignute ciljeve i razmjenu iskustava iz prethodnih radionica. Zatim je uslijedilo ponavljanje grupnih pravila, kako bi se osigurala harmonija i poštovanje tokom rada u grupi. Prva radionica nosila je naziv “Priča o vuku”, kroz koju su učesnici diskutovali o simbolici priče i njenoj vezi sa temom sekundarne traumatizacije.

Aktivnosti su podržane kroz projekat „Unapređenje društvene kohezije kroz saradnju u oblasti pružanja lokalnih usluga u Bosni i Hercegovini“ kojeg finansira Fond za izgradnju mira Generalnog sekretara Ujedinjenih nacija (PBF) UNDP Bosnia and Herzegovina, a provode Međunarodna organizacija za migracije (IOM) IOM Bosnia and Herzegovina i Razvojni program Ujedinjenih nacija (UNDP) United Nations in BiH u ime Ujedinjenih nacija u Bosni i Hercegovini.

Drugi dan kampa započeo je uvodnim predavanjem koje je pripremilo učesnike za prikazivanje filma “Papirni tigar”. Kroz ovo predavanje, voditelji su ukazali na ključne aspekte filma, kao što su emotivni izazovi i suočavanje sa traumom.

Jedan od učesnika kampa, nakon odgledanog filma izjavio je kako je prepoznavanje i podrška dječijim talentima od izuzetne važnosti jer se time razvijaju i transformišu ne samo životi pojedinaca, nego i zajednica u kojima žive.

“Svako dijete zaista ima jedinstvene sposobnosti i talente koji mogu oblikovati svijet oko sebe na pozitivne načine, baš kao što to čini profesor u filmu Papirni tigar. U tom kontekstu, profesor pomaže učenicima da se nose s vlastitim traumama, pokazuje im put kako da pronađu snagu i hrabrost u sebi, i uči ih kako prevazići bolne iskustva”, naveo je.

Nakon projekcije filma, održana je prva radionica dana pod nazivom “Proširivanje mogućnosti emocionalnog reagovanja”, tokom koje su učesnici radili na razvoju svojih kapaciteta za prepoznavanje i izražavanje emocija u različitim stresnim situacijama. Kakvu realnost zaista živimo svjedoči i izjava učesnika događaja: “U mojoj porodici se nikada ne govori o emocijama i riječ “volim te” se nikada ne izgovara, primjetio sam to da je čak i profesor to rekao djeci u razredu, a ja to nikada nisam čuo u svojoj kući”. Ovakva i slične izjave koje su tokom dana sa nama podijelili naši učesnici govore o važnosti teme kojom se bavimo te koliko je bitan siguran prostor koji smo zajednički stvorili tokom druženja i rada.

Treći dan kampa je bio najintenzivniji, sa četiri različite teme. Prva radionica nosila je naziv “Parentifikacija – odrasli prerano” i bavila se fenomenom preuzimanja odgovornosti djece u disfunkcionalnim porodicama. Učesnici su analizirali posljedice ovog procesa na emocionalni razvoj mladih. Druga radionica, “Porodične granice”, fokusirala se na važnost jasnih granica u porodičnim odnosima. Treća radionica pod nazivom “Unutrašnji idealni roditelji” uključivala je vježbu sa elementima imaginacije, u kojoj su učesnici istraživali koncept idealnih roditelja unutar sebe i njegov uticaj na samopoštovanje i sigurnost. Četvrta i posljednja radionica dana bila je “Lične granice”, gdje su učesnici nastojali da identifikuju i ojačaju svoje emocionalne granice u svakodnevnim situacijama.

Govoreći o fenomenu parentifikacije, jedan od učesnika kaže: “Ja na primjer, ne volim kada me neko laže, to je za mene ružno i ne volim se družiti sa djecom koja su takva.”

Drugi navodi: “Mislim da smo mi svi prvi rođeni u porodici pomalo parentifikaovani ali na lijep, ne na ružan način.”

“Nema ništa loše što ja uradim neki posao umjesto mojih roditelja, ali sad znam da bi bilo loše da me tjeraju i da oni ne rade ništa”- izjava je jednog od učesnika.

Zahvalujemo se na saradnji sa organizacijom “Psiholumis” Prijedor i koordinatorici Milijani Romić Gajić.